قاتل در باران (داستان‌های آمریکایی)

با کفش‌های کوچک و واکس خورده با ظرافت از روی فرش آبی و زیر تاق گذشت. صدای موسیقی بلندتر شد. سر و صدای آزارنده و ضرباهنگ دیوانه‌وار و اعصاب خردکن جاز بداهه را داشت. صدا زیادی بلند بود. دختر مو قرمز آن‌جا نشسته بود و بی‌صدا طوری خیره شده بود به حاشیه‌ کنده‌کاری شده‌ رادیوی بزرگ که انگار داشت نوازندگان را با آن لبخند حرفه‌ای ثابت و عرقی که بر تیره پشت‌شان می‌لغزید نگاه می‌کرد. خود را روی کاناپه جمع کرده بود که به نظر می‌آمد تمام کوسن‌های اتاق را روی آن ریخته‌اند. خود را با دقت در میان کوسن‌ها مانند دسته گلی در زرورق جا داده بود. ـ از متن کتاب ـ